امروزه اهميت تصميم گيری درباره تأمين كنندگان مناسب، بسيار مهم و پيچيده است؛ به طوری كه هرچه وابستگی سازمان ها به تأمين كنندگان بيشتر شود، نتايج مستقيم و غيرمستقيم تصميم گيری نادرست و غلط نيز زيان بارتر می شود. همچنين، كسب رضايت مشتری، تأمين نيازها و اولويت های مشتری مستلزم انتخاب و ارزيابي سريع و مناسب تأمين كنندگان است. مسأله انتخاب تأمين كننده نه تنها به علت وجود معيارهای گوناگون داراي ابعاد مختلفي است، بلكه هنگامي كه صحبت از ارزيابی ريسک آن ها به ميان مي آيد به دليل وجود شرايط عدم قطعيت و ابهام، باعث پيچيده تر شدن مسأله مي گردد. تاكنون پژوهش های فراواني با انتخاب تأمينكنندگان در سازمان های مختلف پرداخته اند. اما در ايران خصوصاً در حوزه انتخاب تأمين كنندگان پروژه های نفت و گاز تاكنون پژوهشي با استفاده از تصميم گيری چند شاخصه فازی ( (-FISM-FDelphi FVIKOR-FBWM-FDEMATEL، نپرداخته است. جنبه جديد بودن پژوهش از حيث قلمرو مكاني در پروژه های نفت و گاز ايران و از حيث مدل سازي رويكرد هيبريدي تصميم گيری چند شاخصه فازی دارای نوآوری است. رتبه بندی تامين كنندگان در سه سطح تامين كنندگان « استراتژیک، تكميلی و تدبيری » زمينه را براي شناسايي، برقراری ارتباط و تعاملات استراتژيک شركت با تامين كنندگان را مهيا مي نمايد كه قطعاً در آينده شرايط برد – برد را براي تامين كننده و مشتری به دنبال داشته و در سايه تبادل خواسته ها و نيازهای فنی با يكديگر خواهند توانست به رشد و مزيت رقابتی دست يابند.
